Systemy autonomicznych jednostek nawodnych wojskowych w 2025 roku: Transformacja operacji morskich za pomocą sztucznej inteligencji i mocy morskiej. Odkryj przełomy, rozwój rynku i strategiczne zmiany kształtujące przyszłą flotę.

• Podsumowanie wykonawcze: 2025 Snapshots rynku i kluczowe spostrzeżenia
• Wielkość rynku, prognozy wzrostu i CAGR (2025–2030)
• Technologie podstawowe: AI, czujniki i autonomiczne nawigowanie
• Główni gracze i partnerstwa strategiczne (np. Lockheed Martin, BAE Systems, Northrop Grumman)
• Obecne rozmieszczenia marynarki wojennej i programy pilotażowe
• Krajobraz regulacyjny i międzynarodowe standardy (np. IMO, NATO)
• Zalety operacyjne: Mnożenie siły, redukcja ryzyka i oszczędności kosztów
• Wyzwania: Cyberbezpieczeństwo, niezawodność i współpraca człowiek-maszyna
• Przyszłość: Możliwości nowej generacji i pipeline badawczo-rozwojowy
• Studia przypadków: Udane próby i zastosowania w rzeczywistości
• Źródła i odniesienia

Podsumowanie wykonawcze: 2025 Snapshots rynku i kluczowe spostrzeżenia

Globalny rynek systemów autonomicznych jednostek wojskowych ma szansę na znaczący rozwój w 2025 roku, napędzany rosnącymi programami modernizacji obronnej, postępem w dziedzinie sztucznej inteligencji oraz rosnącym zapotrzebowaniem na bezzałogowe operacje morskie. Główne siły morskie – w tym USA, Wielka Brytania i Australia – aktywnie integrują autonomiczne jednostki nawodne i podwodne do swoich flot, dążąc do zwiększenia wydajności operacyjnej, minimalizacji ryzyka dla personelu oraz rozszerzenia świadomości w obszarze morskiego zagrożenia.

Kluczowi gracze branżowi, tacy jak L3Harris Technologies, Leonardo, BAE Systems i Thales Group, są na czołowej pozycji w rozwijaniu i dostarczaniu zaawansowanych platform autonomicznych i zintegrowanych systemów kontrolnych. L3Harris Technologies nadal dostarcza swoje rozwiązania Bezzałogowych Jednostek Nawodnych (USV) dla Marynarki Wojennej USA, wspierając działania w zakresie przeciwdziałania zagrożeniom minowym oraz misji wywiadowczych, obserwacyjnych i rozpoznawczych (ISR). BAE Systems rozwija swoje Pacific 24 Autonomous RIB i współpracuje z Royal Navy nad koncepcją Autonomous Advance Force, podczas gdy Leonardo i Thales Group inwestują w modułowe, skalowalne zestawy autonomiczne zarówno dla aplikacji nawodnych, jak i podwodnych.

W 2025 roku działania związane z zakupem i wdrażaniem przyspieszają. Program Ghost Fleet Overlord Marynarki Wojennej USA przechodzi z etapu demonstracji do oceny operacyjnej, a duże bezzałogowe jednostki nawodne (LUSV) mają brać udział w ćwiczeniach flotowych. Królewska Marynarka Wojenna Australii rozwija swój program SEA 1905, koncentrując się na autonomicznych zdolnościach w zakresie wykrywania min i ochrony, z umowami przyznanymi lokalnym i międzynarodowym dostawcom. W międzyczasie państwa członkowskie NATO przeprowadzają wspólne próby, aby zapewnić interoperacyjność i standaryzację autonomicznych systemów morskich.

Postępy technologiczne w fuzji czujników, bezpiecznej komunikacji i obliczeniach brzegowych umożliwiają wyższe poziomy autonomii, w tym współpracujące grupy i adaptacyjne planowanie misji. Niemniej jednak wciąż pozostają wyzwania w zakresie harmonizacji regulacyjnej, cyberbezpieczeństwa i integracji z dziedziczonymi zasobami morskimi. Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) oraz sprzymierzone organy obrony pracują nad ustanowieniem ram dla bezpiecznego i skutecznego wdrażania tych systemów.

Patrząc w przyszłość, perspektywy dla systemów autonomicznych jednostek wojskowych są obiecujące. Budżety obronne w USA, Europie i regionie Azji-Pacyfiku przyznają zwiększone fundusze na bezzałogowe platformy morskie co najmniej do 2028 roku. Oczekuje się dalszej konsolidacji na rynku, gdy ugruntowani kontrahenci obronni nawiązują współpracę z wyspecjalizowanymi firmami zajmującymi się robotyką i sztuczną inteligencją, aby przyspieszyć innowacje i sprostać ewoluującym wymaganiom marynarki wojennej.

Wielkość rynku, prognozy wzrostu i CAGR (2025–2030)

Rynek systemów autonomicznych jednostek wojskowych ma szansę na znaczny rozwój w latach 2025-2030, napędzany rosnącymi inwestycjami w bezpieczeństwo morskie, postępami technologicznymi i strategiczną koniecznością bezzałogowych operacji morskich. Na 2025 rok globalny rozmiar rynku jednostek wojskowych i obronnych autonomicznych jednostek nawodnych i podwodnych szacowany jest na tysiące miliardów dolarów, przy czym wiodący kontrahenci obronni i firmy zajmujące się technologią morską raportują silne zamówienia oraz bieżące programy badawczo-rozwojowe.

Kluczowi gracze, tacy jak BAE Systems, Leonardo, Naval Group, L3Harris Technologies i Thales Group, są na czołowej pozycji, dostarczając marynarkom na całym świecie zaawansowane jednostki nawodne (ASV) i bezzałogowe jednostki podwodne (UUV). Te firmy inwestują znaczne sumy w nawigację napędzaną sztuczną inteligencją, fuzję czujników i bezpieczną komunikację, które są kluczowe dla wdrożenia w pełni autonomicznych platform morskich.

Składnik roczny wzrostu (CAGR) dla systemów autonomicznych jednostek wojskowych przewiduje wzrost o ponad 10% w latach 2025-2030, co odzwierciedla zarówno rosnącą adopcję systemów bezzałogowych w flotach morskich, jak i rozszerzenie ról operacyjnych – od przeciwdziałania minom i walki z okrętami podwodnymi po misje wywiadowcze, obserwacyjne i rozpoznawcze (ISR). Na przykład BAE Systems zgłosiło wzrost zapotrzebowania na swoje bezzałogowe jednostki w zakresie wykrywania min i patrolowania, podczas gdy L3Harris Technologies nieprzerwanie zabezpiecza umowy na swoje platformy nawodne i podwodne z NATO i sprzymierzonymi marynarkami.

Regiony Azji-Pacyfiku i Ameryki Północnej mają szansę na największy wzrost rynku, z istotnymi programami zakupowymi realizowanymi w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii i Japonii. Trwające inwestycje Marynarki Wojennej USA w duże i średnie bezzałogowe jednostki nawodne (LUSV/MUSV) oraz dodatkowo dużą jednostkę podwodną (XLUUV) są kluczowym czynnikiem, z umowami przyznanymi liderom przemysłu, takim jak L3Harris Technologies i BAE Systems.

Patrząc w przyszłość, prognoza rynku pozostaje obiecująca, ponieważ marynarki dążą do zwiększenia elastyczności operacyjnej, zmniejszenia ryzyka dla załogi i rozszerzenia świadomości w przestrzeni morskiej. Integracja systemów autonomicznych do istniejących flot, a także rozwój nowych, dedykowanych jednostek bezzałogowych powinny przyspieszyć, wspierane przez dalszą współpracę pomiędzy ministerstwami obrony a wiodącymi dostawcami technologii, takimi jak Thales Group i Naval Group.

Technologie podstawowe: AI, czujniki i autonomiczne nawigowanie

Systemy autonomicznych jednostek wojskowych szybko się rozwijają, napędzane integracją sztucznej inteligencji (AI), zaawansowanych układów czujników i solidnych systemów autonomicznej nawigacji. Na 2025 rok te kluczowe technologie są wdrażane i udoskonalane w warunkach operacyjnych przez wiodących kontrahentów obrony i organizacje wojskowe na całym świecie.

AI jest sercem nowoczesnych autonomicznych platform morskich, umożliwiając podejmowanie decyzji w czasie rzeczywistym, wykrywanie zagrożeń i adaptacyjne planowanie misji. Algorytmy uczenia maszynowego przetwarzają ogromne strumienie danych z czujników, aby identyfikować obiekty, klasyfikować jednostki i przewidywać potencjalne zagrożenia. Na przykład Leonardo i BAE Systems opracowują moduły sterowania i zarządzania napędzane AI, które pozwalają autonomicznym jednostkom nawodnym (USV) działać przy minimalnej interwencji człowieka nawet w kontestowanych środowiskach morskich.

Technologia czujników jest równie krytyczna. Navy-grade autonomiczne jednostki nawodne są wyposażone w zestawy czujników wielomodalnych, w tym radary, lidary, kamery elektro-optyczne/infrared (EO/IR), sonary i odbiorniki walki elektronicznej. Czujniki te zapewniają 360-stopniową świadomość sytuacyjną, umożliwiając jednostce wykrywanie, śledzenie i klasyfikowanie kontaktów powyżej i poniżej linii wodnej. Thales Group i Northrop Grumman są znane z zaawansowanej integracji czujników, dostarczając marynarkom systemy, które fuzjonują dane z różnych źródeł, tworząc spójny obraz operacyjny.

Autonomiczne nawigowanie to definiująca zdolność tych jednostek. Używając AI i fuzji czujników, autonomiczne systemy nawigacyjne wyznaczają optymalne trasy, omijają przeszkody i przestrzegają przepisów morskich (COLREGs). L3Harris Technologies i Kongsberg są na czołowej pozycji, dostarczając zestawy nawigacyjne wspierające zarówno operacje zdalne, jak i w pełni autonomiczne. Systemy te są testowane w złożonych scenariuszach littoralnych i otwartomorskich, wykazując odporność na odmowę GPS i zagrożenia w wielkości walki elektronicznej.

Patrząc w przyszłość, nadchodzące lata przyniosą dalsze dojrzewanie tych kluczowych technologii. Oczekuje się, że marynarki wprowadzą większe floty autonomicznych jednostek do działań przeciwminowych, walki z okrętami podwodnymi oraz ciągłego nadzoru. Interoperacyjność i bezpieczna komunikacja będą kluczowymi obszarami zainteresowania, tak samo jak rozwój AI, która potrafi wyjaśniać swoje decyzje ludzkim operatorom. Zgrupowanie AI, zaawansowanych czujników i autonomicznej nawigacji ma na celu redefiniowanie operacji morskich, przy czym liderzy branży, tacy jak Leonardo, BAE Systems, Thales Group, Northrop Grumman, L3Harris Technologies i Kongsberg napędzają innowacje i wdrożenia do 2025 roku i później.

Główni gracze i partnerstwa strategiczne (np. Lockheed Martin, BAE Systems, Northrop Grumman)

Krajobraz systemów autonomicznych jednostek wojskowych w 2025 roku jest zdefiniowany przez aktywne zaangażowanie dużych wykonawców obronnych oraz rosnącą sieć partnerstw strategicznych. Te współprace przyspieszają rozwój, integrację i wdrażanie jednostek nawodnych i podwodnych (USV i UUV) do zastosowań wojskowych, z naciskiem na zwiększenie bezpieczeństwa morskiego, nadzoru i projekcji siły.

Wśród najbardziej prominentnych graczy, Lockheed Martin nadal prowadzi z rozległym portfolio autonomicznych rozwiązań morskich. Prace firmy nad Orca Extra Large Unmanned Undersea Vehicle (XLUUV) dla Marynarki Wojennej USA stanowią przykład jej zaangażowania w platformy o dużej skali i długim czasie działania, zdolne do wykonywania skomplikowanych misji. Partnerstwa Lockheed Martin z mniejszymi firmami technologicznymi i stoczniami mają się nasilić do 2025 roku, ponieważ firma dąży do integracji zaawansowanej AI, fuzji czujników i bezpiecznej komunikacji do swoich systemów.

BAE Systems jest kolejnym kluczowym graczem, wykorzystującym swoje doświadczenie w systemach walki morskiej i wojnie elektronicznej do opracowania autonomicznych jednostek nawodnych. BAE Systems współpracuje z marynarkami w Wielkiej Brytanii, Australii i USA w celu testowania i udoskonalania bezzałogowych platform do przeciwdziałania minom, walki z okrętami podwodnymi i ciągłego nadzoru. Skoncentrowanie firmy na modułowości i interoperacyjności przyspiesza wspólne przedsięwzięcia z zarówno uznanymi stoczniami, jak i nowo powstałymi startupami technologicznymi, mając na celu dostarczenie skalowalnych rozwiązań dla sprzymierzonych flot.

Northrop Grumman rozwija tę dziedzinę dzięki pracy nad autonomicznymi jednostkami podwodnymi i zintegrowanymi systemami sterowania i dowodzenia. Doświadczenie firmy w dziedzinie autonomicznego lotnictwa i systemów kosmicznych jest wykorzystywane do zwiększenia autonomii, wytrzymałości i przeżywalności morskich platform bezzałogowych. Oczekuje się, że strategiczne sojusze Northrop Grumman z instytucjami badawczymi i ministerstwami obrony przyniosą nowe prototypy i koncepcje operacyjne do 2026 roku, szczególnie w obszarze integracji wielodomenowej i taktyki szturmowej.

Inni znaczni uczestnicy to L3Harris Technologies, które specjalizuje się w systemach kontrolnych autonomicznych i ładunkach czujników, oraz Thales Group, znana z technologii nadzoru morskiego i walki podwodnej. Obie firmy aktywnie tworzą konsorcja z stoczniami i marynarkami w celu przyspieszenia wprowadzenia operacyjnie istotnych autonomicznych jednostek.

Patrząc w przyszłość, następne lata prawdopodobnie przyniosą rozwój programów wielonarodowych i partnerstw publiczno-prywatnych, ponieważ marynarki dążą do standaryzacji interfejsów i dzielenia się najlepszymi praktykami. Zbieżność między głównymi kontrahentami obronnymi, innowatorami technologicznymi i agencjami rządowymi zdefiniuje konkurencyjne i współpracy dynamiczną sektorze autonomicznych jednostek wojskowych w drugiej połowie dekady.

Obecne rozmieszczenia marynarki wojennej i programy pilotażowe

Do 2025 roku systemy autonomicznych jednostek wojskowych przechodzą od prototypów eksperymentalnych do zasobów operacyjnych w kilku wiodących siłach morskich. Marynarka Wojenna USA jest na czołowej pozycji, aktywnie wdrażając i testując różne bezzałogowe jednostki nawodne (USV) i bezzałogowe jednostki podwodne (UUV) jako część swojego koncepcji Rozproszonych Operacji Morskich. Szczególnie program „Ghost Fleet Overlord” Marynarki Wojennej USA zintegrował duże USV, takie jak Ranger i Nomad, w ćwiczenia floty, demonstrując autonomiczne nawigowanie, fuzję czujników i długotrwałe misje. Te jednostki są oceniane pod kątem takich ról jak wywiad, nadzorowanie, rozpoznawanie (ISR) i wsparcie logistyczne.

Równocześnie Królewska Marynarka Wojenna w Wielkiej Brytanii przyspiesza swoje zdolności autonomiczne poprzez jednostkę innowacyjną NavyX, która przeprowadziła próby morskie z USV Madfox oraz sztywną łódź pneumatyczną Autonomous Pacific 24. Te platformy są oceniane pod kątem zadań takich jak przeciwdziałanie minom, ochrona sił i ciągły nadzór. Zaangażowanie Królewskiej Marynarki Wojennej w integrację autonomii jest dalszym dowodem jej partnerstwa z liderami branży, takimi jak BAE Systems i Thales Group, które opracowują zaawansowane systemy kontrolne i zestawy czujników dla bezzałogowych jednostek.

Marynarka Wojenna Australii również inwestuje w systemy autonomiczne, współpracując z lokalnymi i międzynarodowymi partnerami nad próbami autonomicznych jednostek do wykrywania min i działań patrolowych. Program „SeaWolf” koncentruje się na integracji nawigacji napędzanej AI i wykrywania zagrożeń w istniejących operacjach flotowych.

Po stronie przemysłu, firmy takie jak L3Harris Technologies i Leonardo dostarczają modułowe zestawy autonomiczne i systemy misji, które można zainstalować na nowych i starszych platformach morskich. Systemy te umożliwiają zdalne operacje, adaptacyjne planowanie misji oraz bieżące dzielenie się danymi z jednostkami załogowymi.

Patrząc w przyszłość, w nadchodzących latach można się spodziewać szybkiego rozwoju programów pilotażowych w operacyjnych wdrożeniach. Marynarki stawiają na interoperability, cyberbezpieczeństwo oraz rozwój solidnych ram dowodzenia i kontroli, aby zapewnić bezpieczną integrację autonomicznych jednostek w zróżnicowanych flotach. Wraz z dojrzewaniem technologii przewiduje się, że systemy autonomiczne podejmą się bardziej skomplikowanych misji, w tym walki z okrętami podwodnymi i rozproszonej sieci sensorów, co radykalnie zmieni operacje morskie na late 2020s.

Krajobraz regulacyjny i międzynarodowe standardy (np. IMO, NATO)

Krajobraz regulacyjny dla systemów autonomicznych jednostek wojskowych szybko się rozwija, ponieważ zarówno organizacje międzynarodowe, jak i krajowe władze dążą do rozwiązania unikalnych wyzwań stawianych przez bezzałogowe i półautonomiczne platformy morskie. Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO), agencja Narodów Zjednoczonych odpowiedzialna za regulację transportu morskiego, stoi na czele opracowywania wytycznych i standardów dla Morskich Autonomicznych Statków Powierzchniowych (MASS). W 2025 roku IMO kontynuuje długoterminowe przedsięwzięcie mające na celu ocenę zastosowania istniejących konwencji – takich jak SOLAS (Bezpieczeństwo Życia na Morzu) i COLREGs (Międzynarodowe Przepisy Zapobiegania Kolizjom na Morzu) – do statków autonomicznych, ze szczególnym uwzględnieniem operacyjnych, bezpieczeństwa i prawnych aspektów dla systemów wojskowych i podwójnego zastosowania. Praca IMO ma na celu opracowanie ram regulacyjnych, które wpłyną na operacje statków autonomicznych, zarówno komercyjnych, jak i wojskowych, w nadchodzących latach (Międzynarodowa Organizacja Morska).

NATO również podjęło ważne kroki w celu harmonizacji standardów i promowania interoperacyjności wśród państw członkowskich wdrażających autonomiczne systemy morskie. NATO Naval Armaments Group (NNAG) i NATO Science and Technology Organization (STO) aktywnie angażują się w opracowywanie standardów technicznych, doktryn operacyjnych i procesów certyfikacji dla bezzałogowych jednostek nawodnych i podwodnych. Te działania mają zapewnić, że autonomiczne platformy z różnych krajów będą mogły działać ze sobą płynnie podczas wspólnych misji i ćwiczeń. W 2025 roku NATO koncentruje się na integracji sztucznej inteligencji, bezpiecznej komunikacji i cyberodporności w swoim ramowym podejściu do regulacji jednostek wojskowych autonomicznych (NATO).

Krajowe władze, takie jak Marynarka Wojenna USA i Królewska Marynarka Wojenna Wielkiej Brytanii, również kształtują środowisko regulacyjne poprzez swoje wymagania dotyczące zakupów i wytyczne operacyjne. Marynarka Wojenna USA, na przykład, ściśle współpracuje z Departamentem Obrony i partnerami z branży w celu ustalenia standardów bezpieczeństwa, ochrony i etyki dla rosnącej floty bezzałogowych jednostek nawodnych i podwodnych. Te standardy mają wpływ na projektowanie i wdrażanie platform rozwijanych przez wiodących kontrahentów obronnych, takich jak Northrop Grumman, Boeing i Leonardo, które są aktywnie zaangażowane w programy autonomicznych jednostek wojskowych.

Patrząc w przyszłość, w nadchodzących latach można się spodziewać formalizacji międzynarodowych standardów dla systemów autonomicznych jednostek wojskowych, napędzanych bieżącą współpracą między IMO, NATO i krajowymi agencjami obrony. Zbieżność ram regulacyjnych ma przyspieszyć adopcję technologii autonomicznych w operacjach morskich, jednocześnie zajmując się istotnymi problemami, takimi jak odpowiedzialność, cyberbezpieczeństwo i zasady zaangażowania. W miarę dojrzewania tych standardów staną się one podstawą dla bezpiecznego, bezpiecznego i interoperacyjnego wprowadzenia autonomicznych jednostek w marynarkach sprzymierzonych na całym świecie.

Zalety operacyjne: Mnożenie siły, redukcja ryzyka i oszczędności kosztów

Systemy autonomicznych jednostek wojskowych szybko transformują operacje morskie, dostarczając znaczne zalety operacyjne w zakresie mnożenia siły, redukcji ryzyka i oszczędności kosztów. Na 2025 rok wiodące marynarki i kontrahenci obronni wdrażają i zwiększają te technologie, koncentrując się na platformach nawodnych i podwodnych.

Podstawową zaletą operacyjną jest mnożenie siły. Autonomiczne jednostki mogą operować w swarmach lub jako rozproszone flotylli, zwiększając zasięg i utrzymywalność sił morskich bez proporcjonalnego zwiększania wymagań personalnych. Na przykład programy bezzałogowych jednostek nawodnych (USV) Marynarki Wojennej USA, takie jak USV średniej i dużej wielkości, są zaprojektowane do wykonywania misji wywiadowczych, obserwacyjnych, rozpoznawczych (ISR) i walki elektronicznej obok załogowanych okrętów, skutecznie mnożąc operacyjny zasięg floty. Firmy takie jak L3Harris Technologies i Leonardo są kluczowymi dostawcami systemów kontrolnych autonomicznych i ładunków misji dla tych jednostek.

Redukcja ryzyka to kolejną istotna korzyść. Autonomiczne jednostki mogą być wdrażane w wysokozagrożonych środowiskach, takich jak pola minowe czy kontestowane strefy littoralne, bez narażania ludzkich załóg. Niedawne próby Royal Navy z bezzałogową jednostką Mast-13, opracowaną przez BAE Systems, wykazały zdolność do przeprowadzania działań przeciwdziałających minom zdalnie, co zmniejsza ryzyko dla marynarzy. Podobnie, Thales Group wprowadza autonomiczne rozwiązania w zakresie wykrywania min i walki z okrętami podwodnymi, umożliwiając marynarkom radzenie sobie z zagrożeniami podwodnymi przy minimalnym narażeniu osób.

Oszczędności kosztów stają się coraz bardziej widoczne w miarę integracji systemów autonomicznych w flotach. Jednostki autonomiczne zazwyczaj wymagają mniej konserwacji, mają niższe koszty operacyjne i mogą być budowane za ułamek kosztu tradycyjnych okrętów wojennych. Na przykład program „Ghost Fleet Overlord” Marynarki Wojennej USA wykazał, że jednostki bezzałogowe mogą działać przez dłuższy czas z minimalną interwencją człowieka, co redukuje koszty cyklu życia. Northrop Grumman i Boeing są wśród wiodących kontrahentów obronnych rozwijających skalowalne platformy autonomiczne, które obiecują dalsze oszczędności kosztów.

Patrząc w przyszłość, zalety operacyjne systemów autonomicznych jednostek wojskowych mają szansę na wzrost w miarę dojrzewania sztucznej inteligencji, fuzji czujników i bezpiecznej komunikacji. Marynarki prawdopodobnie rozszerzą role jednostek autonomicznych od wsparcia i ISR po bardziej złożone misje, w tym logistyki, walki z okrętami podwodnymi, a nawet ofensywne. W miarę jak te systemy stają się coraz bardziej zintegrowane w doktrynie morskiej, mnożenie siły, redukcja ryzyka i oszczędności kosztów, jakie oferują będą kluczowe dla przyszłej strategii morskiej.

Wyzwania: Cyberbezpieczeństwo, niezawodność i współpraca człowiek-maszyna

Systemy autonomicznych jednostek wojskowych szybko się rozwijają, ale ich wdrożenie napotyka znaczące wyzwania w zakresie cyberbezpieczeństwa, niezawodności oraz współpracy człowiek-maszyna. Na 2025 rok te problemy są na czołowej pozycji innowacji wojskowych, a główne marynarki i kontrahenci obronni inwestują znaczne środki, aby je rozwiązać.

Cyberbezpieczeństwo to kluczowa obawa z powodu rosnącej łączności i skomplikowania oprogramowania autonomicznych jednostek. Systemy te polegają na bezpiecznej komunikacji, nawigacji i sieciach kontrolnych, co czyni je atrakcyjnymi celami dla cyberataków. W ostatnich latach Marynarka Wojenna USA zwiększyła wysiłki na rzecz ochrony swoich bezzałogowych jednostek nawodnych i podwodnych przed cyberzagrożeniami, integrując zaawansowane systemy szyfrowania i detekcji intruzów. Firmy takie jak Lockheed Martin i Northrop Grumman przewodzą w opracowywaniu bezpiecznych autonomicznych platform, wykorzystując swoje doświadczenie w obronnych rozwiązaniach cyberbezpieczeństwa. Królewska Marynarka Wojenna, we współpracy z BAE Systems, także inwestuje w odporne architektury, aby zapewnić ciągłość misji, nawet w przypadku ataków elektronicznych czy cyberataków.

Niezawodność pozostaje główną przeszkodą techniczną. Autonomiczne jednostki muszą działać przez dłuższe okresy w trudnych warunkach morskich, często daleko od ludzkiego wsparcia. Wymaga to solidnego sprzętu, odpornego oprogramowania oraz zaawansowanych zdolności samo-diagnostyki. Niedawne próby morskie, takie jak te przeprowadzone przez L3Harris Technologies i Thales Group, wykazały postępy w zakresie autonomicznej nawigacji i unikania kolizji, ale nadal pozostają wyzwania w zakresie fuzji czujników, redundancji i mechanizmów fail-safe. Trwające eksperymenty Marynarki Wojennej USA z dużymi bezzałogowymi jednostkami nawodnymi (LUSVs) podkreślają potrzebę niezawodnego napędu, zarządzania energią i rozwiązań zdalnej konserwacji w celu osiągnięcia gotowości operacyjnej.

Współpraca człowiek-maszyna to kolejna ewoluująca kwestia. Skuteczna integracja systemów autonomicznych z jednostkami załogowymi i strukturami dowodzenia jest kluczowa dla sukcesu misji. Marynarki opracowują nowe doktryny i programy szkoleniowe, aby zapewnić płynne współdziałanie między ludzkimi operatorami a platformami napędzanymi przez AI. Leonardo i Saab aktywnie pracują nad interfejsami użytkownika i narzędziami wsparcia decyzji, które zwiększają świadomość sytuacyjną i zaufanie do autonomii. W nadchodzących latach można się spodziewać zwiększenia nacisku na adaptacyjną autonomię, w której operatorzy mogą dynamicznie dostosowywać poziom kontroli i nadzoru w zależności od wymagań misji i wyników systemu.

Patrząc w przyszłość, perspektywy dla systemów autonomicznych jednostek wojskowych są zależne od pokonania tych wzajemnych wyzwań. Kontynuowanie współpracy między marynarkami, kontrahentami obronnymi a dostawcami technologii będzie kluczowe dla dostarczenia bezpiecznych, niezawodnych i skutecznych autonomicznych możliwości morskich do późnych lat 2020.

Przyszłość: Możliwości nowej generacji i pipeline badawczo-rozwojowy

Przyszłość systemów autonomicznych jednostek wojskowych jest gotowa na znaczną transformację w miarę przyspieszania badań, rozwoju i wdrażania technologii nowej generacji przez globalne marynarki i kontrahentów obronnych. Do 2025 roku i w kolejnych latach, nacisk kładziony jest na przejście od prototypów eksperymentalnych do integracji operacyjnej, z silnym naciskiem na autonomię w wielu domenach, zaawansowaną fuzję czujników i odporną komunikację.

Na czołowej pozycji znajdują się Northrop Grumman Corporation i Lockheed Martin Corporation, które mocno inwestują w skalowalne ramy autonomiczne. Ramy te mają umożliwić niezałogowym jednostkom nawodnym (USV) i niezałogowym jednostkom podwodnym (UUV) współpracę z jednostkami załogowymi, wspierając misje, które obejmują przeciwdziałanie minom i walkę z okrętami podwodnymi. Programy Marynarki Wojennej USA duże jednostki bezzałogowe nawodne (LUSV) i średnie jednostki bezzałogowe nawodne (MUSV) mają przejść z etapu prototypowania do początkowej zdolności operacyjnej w latach 2025-2027, a umowy mają być przyznane głównym kontrahentom obronnym i stoczniom, takim jak Huntington Ingalls Industries i General Dynamics.

Inicjatywy europejskie również zyskują na znaczeniu. Leonardo S.p.A. i Thales Group współpracują z narodowymi marynarkami w celu opracowania modułowych platform napędzanych AI, zdolnych do ciągłego nadzoru i szybkiego reagowania na zagrożenia. Program „NavyX” Królewskiej Marynarki Wojennej ma na celu wprowadzenie dodatkowych autonomicznych systemów wykrywania min i patrolowych do 2025 roku, korzystając z partnerstw z firmami technologicznymi i stoczniami.

Kluczowym trendem w badaniach i rozwoju jest integracja sztucznej inteligencji w celu umożliwienia podejmowania decyzji w czasie rzeczywistym i adaptacyjnego planowania misji. Firmy, takie jak Saab AB, rozwijają autonomiczne algorytmy nawigacji i unikania kolizji, podczas gdy BAE Systems plc koncentruje się na bezpiecznej, odpornej komunikacji, aby zapewnić, że bezzałogowe jednostki mogą działać w kontestowanych środowiskach. Dążenie do interoperacyjności jest również widoczne, ponieważ NATO’s Defence Innovation Accelerator for the North Atlantic (DIANA) wspiera międzynarodowe próby technologiczne i wysiłki na rzecz standaryzacji.

Patrząc w przyszłość, w nadchodzących latach można się spodziewać operacyjnego wdrożenia grup USV, zwiększonej autonomii podwodnej dla misji długoterminowych oraz dojrzewania hybrydowych grup zadaniowych składających się z jednostek załogowych i bezzałogowych. W miarę jak marynarki będą dążyć do rozszerzenia swojego zasięgu i zmniejszenia ryzyka dla personelu, przewiduje się, że pipeline badawczo-rozwojowy dostarczy coraz bardziej zdolne, odporne i elastyczne systemy autonomicznych jednostek, ustanawiając nowe standardy dla bezpieczeństwa morskiego i projekcji siły.

Studia przypadków: Udane próby i zastosowania w rzeczywistości

Systemy autonomicznych jednostek wojskowych przeszły z prototypów eksperymentalnych do zasobów operacyjnych, z wieloma udanymi próbami i rzeczywistymi wdrożeniami, które kształtują ten sektor w 2025 roku. Te studia przypadków podkreślają szybkie dojrzewanie technologii i ich integrację w operacjach morskich na całym świecie.

Jednym z najbardziej prominentnych przykładów jest program Marynarki Wojennej USA „Ghost Fleet Overlord”, który wykazał operacyjną wykonalność dużych bezzałogowych jednostek nawodnych (LUSV). W 2024 roku jednostki programu, takie jak Ranger i Nomad, ukończyły transatlantyckie rejsy i złożone ćwiczenia w wielu domenach, działając autonomicznie przez tysiące mil morskich i integrując się z flotami załogowymi. Te jednostki są zbudowane na komercyjnych kadłubach i wyposażone w zaawansowane zestawy autonomiczne opracowane przez Leidos i L3Harris Technologies, które są kluczowymi amerykańskimi kontrahentami obronnymi specjalizującymi się w autonomicznych systemach morskich. Marynarka Wojenna USA ogłosiła plany rozszerzenia programu, z dodatkowymi jednostkami i większymi rolami operacyjnymi oczekiwanymi do 2026 roku.

W Wielkiej Brytanii Królewska Marynarka Wojenna przyspieszyła swoją inicjatywę innowacyjną „NavyX”, wdrażając autonomiczną jednostkę wykrywania min RNMB Harrier oraz jednostkę eksperymentalną XV Patrick Blackett. Te platformy, rozwijane w współpracy z BAE Systems i Thales Group, z powodzeniem przeprowadziły operacje przeciwdziałania minom i misje gromadzenia danych w Morzu Północnym oraz innych kontestowanych środowiskach. Zaangażowanie Królewskiej Marynarki Wojennej w integrację systemów autonomicznych potwierdzają jej plany z 2025 roku dotyczące wprowadzenia dodatkowych jednostek nawodnych i podwodnych jako część jej Przyszłych Sił Morskiej.

Gdzie indziej, Marynarka Wojenna Republiki Korei współpracuje z Hyundai Heavy Industries w celu opracowania i przetestowania autonomicznych jednostek patrolowych do nadzoru littoralnego i misji przeciwdziałających intruzom. W 2024 roku te jednostki ukończyły serię prób w rzeczywistych warunkach, demonstrując autonomiczne nawigowanie, wykrywanie celów oraz zdalne operacje z bronią. Program ma zostać wprowadzony do ograniczonego wdrożenia operacyjnego do końca 2025 roku.

Patrząc w przyszłość, perspektywy dla systemów autonomicznych jednostek wojskowych są obiecujące. Główne marynarki przechodzą od izolowanych prób do integracji na poziomie floty, z naciskiem na ciągły nadzór, przeciwdziałanie minom i logikę. Dalsza współpraca między ministerstwami obrony a wiodącymi dostawcami technologii, takimi jak Leidos, L3Harris Technologies, BAE Systems, Thales Group oraz Hyundai Heavy Industries ma na celu dalsze zaawansowania i wdrożenia operacyjne do 2027 roku.

Źródła i odniesienia

• L3Harris Technologies
• Leonardo
• Thales Group
• BAE Systems
• Naval Group
• Leonardo
• Northrop Grumman
• Kongsberg
• Lockheed Martin
• Międzynarodowa Organizacja Morska
• Boeing
• Saab
• General Dynamics
• Leidos
• Hyundai Heavy Industries